Dałam temu filmowi ocenę 9, nie dlatego że to arcydzieło czy wybitnie ambitny film, ale dlatego, że osobiście bardzo mi się spodobał. Sądzę, że spodoba się każdemu, kto ceni sobie realizm, podejmowanie w filmie tematyki życia codziennego-nawet gdy jest ono szare...
Film zyskuje tym na autentyczności, niczego nie ubarwia, czasem aż ciężko poznać Aniston w tych powyciąganych i spranych ciuchach.
Oceniam film jako dramat, a nie komedie. Szczerze, to mało ma zabawnych scen... Jedyne co mnie śmieszyło, to przygłupawe (prymitywne?) zachowanie męża Justine, która sama nie wie czego chce od życia.
Tutaj film jest mega życiowy- ile to wokół nas ludzi, wiecznie psioczących na swój żywot (prace, rodzinę, partnera), a nic nie robiących by go zmienić, nawet jak nadarzy się szansa? W końcu lepiej nic nie zmieniać i marudzić dalej, niż zaryzykować :)
Justine jest tego smutnym przykładem.